MH - 45jr

Wanneer heb je nu een probleem met alcohol? Wanneer kan je jezelf niet meer in de hand houden op gebied van middelen, in mijn geval alcohol? Ik denk zelf dat dit zo’n 10 jaar geleden begon. Daarvoor dronk ik ook regelmatig en heel soms teveel maar ik merkte dat ik in die tijd niet meer uit dat patroon kwam van gebruik.

Ik ging elke dag werken en op weg naar huis zocht ik naar een uitvlucht om de supermarkt in te duiken, en dus alcohol mee te nemen. Ik heb een gezin en die kon ik makkelijk om te tuin leiden op het gebied van hoeveelheden.

Ik dronk openlijk zodat bier, wijn en/of sterke drank niet opvielen in huis. Voor elke fles die zichtbaar was, stonden en meerdere stiekem verstopt in mijn garage of in een keukenkastje.

Ik dronk in de vooravond zeer gematigd en zodra vrouw en kind op bed lagen ging ik een versnelling hoger. Door de jaren heen gingen de hoeveelheden van drank omhoog, flink omhoog. Door op deze manier te gebruiken, kon ik redelijk onopvallend dronken worden, elke avond. Drinken tot 23u, 24u of nog later, tot de flessen/blikken op waren. Met lamme benen de trap op naar boven en mijn bed in. Of soms dronken in slaap vallen op de bank beneden. Sinds 2017-2018 begon ik last te krijgen van blackouts. Ik werd wakker in het midden van de nacht, op de bank. Geen idee hoe de avond geëindigd was. En snurken, snurken. Mijn vrouw werd er helemaal gek van.

Weekends en vakantiedagen waren soms heel lastig voor mij. Ik kon niet stiekem drank halen. En als ik wel wat op voorraad had, dan begon ik meestal om 11u. En soms ging ik in de namiddag al out. Moe was ik, zo verklaarde ik dit aan mijn gezin. Ik kon met veel drank op nog “goed” functioneren en met verschillende smoesjes en leugens probeerde ik mijn overmatige drankgebruik te maskeren.

Schaamte genoeg, zeker als ik nu aan die tijd terugdenk. Schaamte omdat ik verhaaltjes voorlezen aan mijn dochter als vervelend ervaarde. Ik kon dan niet lekker doordrinken. Schaamte aan al die tijden in het weekend waar ik gedurende de dag met drank op met mijn gezin op pad ging.

Maar ik hield het vol. Elke dag werken, op weg naar huis inkopen en ‘s avonds en ‘s nachts drinken. Het ging maar door en door...

Toen kwam Corona.  Ja, ook ik had hier last van. Nee, ik moest niet thuis werken. Ik werk namelijk in de gezondheidszorg en zorg voor onderhoud aan bepaalde systemen in ziekenhuizen. Corona was voor mij een gigantische zware en drukke tijd. Dus dat moest ik nog meer verdoven. Meer, meer, meer,.... Ik begon best wel wat fysieke klachten te krijgen. Pijn in gewrichten. Mijn conditie was al niet zo best maar die ging nog meer achteruit. Regelmatig flinke maag -en darmklachten. Mijn vrouw merkte echt wel dat er iets niet goed was. “Heb jij gedronken?” “Ben jij dronken?” waren vragen die regelmatig gesteld werden en ik zei telkens: "nee, hoor!"

Op een zaterdag was er een vriendinnetje van mijn dochter bij ons in huis. Die hadden weer lol als altijd en ik had lol met mijn buddy, drank. Maar ik ging die dag te ver en rond etenstijd zat ik dronken aan tafel. Het vriendinnetje at ook mee en mijn vrouw schaamde zich dood voor mijn gedrag.

Ik werd ‘s avonds flink aan de tand gevoeld door mijn vrouw. Wat heb je nu toch? Jij bent dronken! Hoe kan dit allemaal? Ik huilde en gaf mijn onmacht toe. Ik ben verslaafd riep ik! Dit wist ik natuurlijk zelf al jaren. Dit was in augustus 2021.

Ik ging naar de huisarts en werd ingeschreven in de lokale verslavingsinstelling. Er was een wachtlijst van 2 maanden. Waaw dacht ik. Hoe ga ik dit overleven? Kan ik wel zonder drank? Ik kocht regelmatig nog drank en dronk dit stiekem. Ik kon anders niet overleven, dat maakte ik mezelf wijs. Ik had ook mijn manager ingelicht dat ik een probleem had. Hij stond helemaal achter mij.

In oktober 2021 had ik mijn intake voor de verslavingszorg. Ik was onwijs zenuwachtig en had flink wat drank ingekocht. De intake was in de voormiddag en zodra deze achter de rug was ging ik los. Ik had nog wel wat online werkzaamheden die dag maar ik zorgde wel dat ik die “beschonken” mee kon maken.
‘s Avonds ging mijn vrouw met vriendinnen uit. Dat was al jaren geleden voor haar. Ik was die avond alleen met mijn dochter van 11. We hadden afgesproken om een pizza te gaan eten bij de lokale pizza boer. Ik had toen 2 flessen port op en was bezig met nummer 3. We gingen op de fiets en toen we aankwamen ging ik met de fiets onderuit. Het was glad daar, zei ik tegen haar. We gingen pizza eten en ik vond het nodig om een karafje wijn te bestellen. Die ging dus ook nog naar binnen.

Toen ik bij de pizza boer wilde vertrekken, merkte ik dat ik niet meer kon fietsen en lopen ging van links naar rechts. Shit dacht ik. Mijn dochter keek bezorgd en ik stelde haar gerust. De wijn was niet goed gevallen (haha). We gingen met fiets en al wandelend naar huis. 1km of zo.
Op weg naar huis moest ik vaak stoppen en viel ik regelmatig. O, mijn dochter maakte zich zoveel zorgen. Ik probeerde haar telkens gerust te stellen. Omstanders begonnen zich ermee te bemoeien en samen gingen we naar huis. Een man en vrouw hielpen mij. Thuis aangekomen suste ik de situatie en die behulpzame mensen probeerde ik zo snel mogelijk te dumpen. Ook deze situatie probeerde ik met leugens en praatjes recht te buigen.

Zo'n tien minuten later werd er aangebeld. De wijkagent stond voor de deur en ik besefte dat ik deze situatie niet meer kon rechtbuigen. Mensen waren ongerust dat ik bezopen alleen was met een 11 jarige. Terecht trouwens!
Ook die probeerde ik gerust te stellen maar zij schakelde op hun beurt mijn schoonouders in. Ik probeerde kost wat kost mijn vrouw met rust te laten, zij had namelijk de avond van haar leven en die wilde ik niet vergallen.

Ondertussen ging ik dus met de billen bloot. Politie, stichting veilig thuis, mijn schoonouders,... ze wisten het nu allemaal.

Achteraf gezien was dit mijn dieptepunt.
En ja, die had ik nodig want dit is tegelijkertijd mijn hoogtepunt. Het was het punt voor mij om in te zien dat ik moest veranderen.

Ik ging hard aan het werk, echt hard aan het werk. Ik ging een ambulant traject in bij de verslavingszorg. Mijn manager zorgde er gelukkig voor dat ik alle sessies mee kon maken. Ik moest er natuurlijk uren voor inleveren en mijn werk mocht op de tweede plaats komen. Sinds november 2021 had ik het ritme zonder alcohol te pakken. Moeilijk natuurlijk, maar ook geholpen door medicatie. Geholpen door talrijke therapiesessies.

Mijn leven werd weer compleet. Mijn ogen en oren gingen weer open. Alles kwam meer binnen en ik werd weer een lid van mijn gezin. Ik hielp weer mee en maakte alles ook echt mee. Hoe had ik het zover kunnen laten komen? Ik heb er nog steeds geen woorden voor.

Als ik alleen ben, zonder gezin, dan krijg ik het vaak lastig. Ik wil drank! Ik wil verdoven!
Ik heb enkele keren op het randje gebalanceerd. De fles drank in de hand, wachtend in rij bij de supermarkt en dan toch nog besluiten om die fles niet mee te nemen.

Ik heb een terugval gehad van 3 dagen in september 2022. Ik was toen 11 maanden vrij van alcohol. Voor mijn werk zat ik 3 weken in het buitenland, alleen. En helaas ben ik daar overstag gegaan. Dit resulteerde in 3 avonden alcoholgebruik.
Duidelijk toch? Ik kan niet 1 glas drinken. Ik kan niet 1 fles drinken. Zodra ik begin dan gaat de kraan open en blijf ik doorgaan. Gelukkig heb ik door allerlei hulpmiddelen de drankperiode na 3 dagen kunnen stoppen. Ik ben nu 3 maanden weer alcoholvrij. Ik ga elke donderdagavond naar de AA meeting. Die meeting zorgt ervoor dat ik steun heb, dat ik focus behoud op alcohol en de gevaren. En ik hoop daar anderen ook weer te kunnen steunen. Ik probeer nu in mezelf op zoek te gaan naar mijn ware identiteit. Die ben ik door de jaren heen toch gedeeltelijk kwijtgeraakt. Ik blijf hard aan mezelf werken.

Ik had nooit gedacht tijdens de zware periode van gebruik dat ik ooit nog alcoholvrij zou kunnen worden. Nooit gedacht dat ik weer van het leven kon genieten. Maar het kan dus wel en ik blijf er hard voor werken. Dit zal ik de rest van mijn leven moeten doen. Ik zal er altijd rekening mee moeten houden dat ik geen alcohol kan drinken.

Maar is dit erg? Nee, ik geniet teveel van het leven. Ik heb weer controle!

Verhaal van MH - Dec 2022

Heb je zelf een verhaal wat je (anoniem) met ons wilt delen of zelf hier wilt publiceren? Graag!
Vul het contactformulier in of stuur een mailtje en we nemen z.s.m. contact met je op!

Is het verhaal van MH misschien herkenbaar voor je? Ben je na het lezen overtuigd dat het ook voor JOU het beste zou zijn om iets aan je alcoholgebruik te doen?? Neem dan contact op met AA Nederland of bel eerst je eigen huisarts voor een gesprek. Vaak kan hij/zij al veel meer voor je betekenen dan je zelf zou denken.