"G" - Vrouw, 42jr

Alcohol is er bij mij nog net niet letterlijk met de paplepel ingegoten. Wel was het bij ons thuis heel normaal dat, ook wij als kinderen vanaf ons tiende, ‘gezellig’ met kerst met een glaasje wijn aan de gourmet zaten. Bij ons thuis werd er dagelijks gedronken. Voor mij als kind was dat de normaalste zaak van de wereld, ik wist immers niet beter. Tot ik een jaar of 25 was, vormde de alcohol nog niet echt een probleem in mijn leven. Ik dronk alleen als ik op stap ging. En dat deed eigenlijk iedereen in mijn omgeving. Nu kan ik wel zeggen dat mijn dorst vaak groter was dan die van de mensen om mij heen. Ook hoorde ik regelmatig dat ik een slechte dronk had.

Toen ik 25 was liep mijn relatie na 7 jaar stuk. Al snel kwam ik erachter dat wijn een uitstekend recept leek voor een gebroken hart. Ik begon mezelf dagelijks in een roes te drinken om de pijn niet te voelen. De alcohol gaf me vleugels. Met alcohol op durfde ik alles wat ik zonder alcohol niet durfde. Dat betekende echter ook dat ik voortdurend over mijn grenzen ging en impulsieve ondoordachte beslissingen nam. Hierdoor verloor ik mezelf en de controle over mijn leven en begonnen problemen zich op te stapelen. Mijn leven voelde als een nare droom, niet meer als dat van mij. Soms was het net alsof ik met een helikopter in de twilightzone zweefde en neerkeek op het leven van iemand anders. Hierdoor raakte is steeds depressiever, wat ik vervolgens weer oploste door te drinken. Hierdoor hield ik mijn eigen nachtmerrie in stand.

Na 3 jaar van overmatig drinken, waarin ik psychisch steeds verder afgleed, leerde ik op mijn 28^e mijn huidige partner kennen. Hij was helemaal geen drinker en tolereerde mijn drankgebruik niet. Dat was voor mij een motivatie om mijn drankgebruik te minderen. Ik krabbelde psychisch weer op en er volgden een aantal goede jaren, waarin ik ook samen met mijn partner een dochter kreeg.

Dit ging goed tot mijn partner een hartinfarct kreeg en niet veel later ook een tweede. Ik merkte dat ik totaal niet wist hoe ik met de emoties die hierbij naar boven kwamen moest dealen. Ik vluchtte in allerlei zaken. Op de eerste plaats in eten, tot op een punt waar ik 160 kilo woog. Daarnaast raakte ik verslaafd aan mijn werk. Ik werkte hele nachten door en sliep nauwelijks. Hierdoor schuurde ik uiteindelijk zelfs tegen een psychose aan. Met mijn vluchtgedrag brandde ik mezelf volledig op. Ook kwam mijn depressie opnieuw om de hoek kijken en ontwikkelde ik allerlei angsten, waardoor ik psychisch opnieuw een dieptepunt bereikte. Dit alles maakte dat ik ziek thuis kwam te zitten.

In die periode onderging ik een gastric bypass operatie, waardoor vluchten in eten niet langer een optie was. Ook vluchten in mijn werk ging niet langer nu ik ziek thuis zat. En zo kwam het dat ik opnieuw teruggreep op mijn oude vriend; de alcohol.

Ik dronk niet dagelijks. Maar als ik dronk, kon ik er niet mee ophouden. Hierdoor was ik geregeld stomdronken. En als ik dronken was, dan was ik vervelend en zocht ik ruzie met mijn partner. Deze ruzies liepen steeds hoger op en begonnen uiteindelijk volledig te escaleren, tot het punt dat mijn vriend de politie belde, omdat hij ook niet meer wist hoe hij met mij moest dealen. De volgende ochtend werd ik dan wakker met een verschrikkelijke kater en het angstaanjagende gevoel dat er iets verschrikkelijks had plaatsgevonden, al kon ik me niet meer herinneren wat. Het nare gevoel van dit soort ochtenden is met geen pen te beschrijven. De schaamte- en schuldgevoelens, de angsten die ik op dergelijke ochtenden voelde, het dreigende gevoel dat ik moest gaan dealen met de consequenties van mijn gedrag van de afgelopen nacht (zonder helder te weten wat er überhaupt gebeurd was). Het herstellen van de schade die ik aanrichtte op die momenten en het herstellen van de harmonie thuis. Het kostte bergen energie. Energie die ik niet had. En als ik het dan eindelijk weer een beetje opgelost had en de rust was weergekeerd, dan was het eerste wat ik dacht: ‘Wanneer kan ik weer gaan drinken?‘.

Het is weinig verbazend dat mijn partner op een punt kwam dat hij me verbood om nog een druppel te drinken. Hoewel ik al vrij diep gezonken was, zonk ik toen nog een heel stuk dieper. Tot op dat moment beperkte ik mijn drankgebruik nog tot de avonden (als mijn dochter in bed lag), maar toen hij het verbood begon ik stiekem te drinken. En dat moest gebeuren als hij op zijn werk was, overdag dus. Het moment dat ik de verantwoordelijkheid droeg voor onze dochter. Ik loog alles aan elkaar vast, verstopte overal drank, verzon de vreemdste excuses, ontkende in alle toonaarden, sluisde op de vreemdste manieren geld weg om ongemerkt drank te kunnen kopen etc. Soms vluchtte ik naar een hotel om maar een nacht ongestoord mijn gang te kunnen gaan. Soms belde mijn partner mijn ouders of mijn zus met het verzoek me op te halen, omdat hij me niet meer in huis wilde hebben. Soms vloog mijn partner mijn schoonmoeder in, die dan bij ons in huis kwam om voor mijn dochter te zorgen, omdat hij mij niet meer met haar vertrouwde. Terwijl zij voor onze dochter zorgde lag ik boven in bed te drinken.

Op een dag haalde ik mijn dochter uit school terwijl ik gedronken had. Ik viel met mijn fiets. Een moeder ‘raapte’ me van straat en bracht me de school in met de mededeling dat ik naar drank rook. Ik kon wel door de grond zakken. Zat ik daar op school, dronken, met een bebloede kop de ogen uit mijn kop te janken voor het oog van de juffen en de meesters en het ergste; mijn dochter van 8. Mijn vriend werd gebeld en moest (voor de zoveelste keer) uit zijn werk komen om onze dochter op te halen. Van deze situatie werd melding gedaan bij Veilig Thuis, waardoor we onder toezicht kwamen te staan.

Het is wonderlijk hoe lang je jezelf kunt wijsmaken dat je geen probleem hebt. En het is verbazingwekkend hoe je naar de buitenwereld de schijn kunt ophouden dat met jou alles prima gaat en je alles uitstekend voor elkaar hebt. Maar ik was dat punt inmiddels duidelijk gepasseerd. Hoe ik ondanks alle dieptepunten toch steeds weer besloot om opnieuw te drinken is ook voor mij een raadsel. Ik denk dat ik er op dat moment heilig van overtuigd was dat alcohol nog het enige lichtpuntje in mijn leven was. Ik ‘overleefde’ alle ellende immers van drinkmoment naar drinkmoment. Dat waren de enige momenten dat ik even uit de ellende kon ontsnappen. Ik realiseerde me niet dat de alcohol juist alle ellende veroorzaakte.

Het werd me langzaam maar zeker steeds meer duidelijk dat ik op een punt in mijn leven beland was dat ik nog maar 2 opties had. Of ik bleef doordrinken en dan zou ik alles kwijtraken; mijn partner, mijn dochter, mijn familie, mijn vrienden, mijn huis, mijn gezondheid, mezelf en uiteindelijk mijn leven. Ik voelde dat ik heel dicht bij dit punt was. Of ik stopte met drinken en kon dit alles behouden. Ik koos voor het laatste. En die keuze voelde voor mij als een totale overgave. Ik was de strijd met de drank aangegaan, het was een volledig bloedbad geworden, en ik had die strijd verloren. Ik wilde niet meer vechten. En het hoefde ook niet meer. Als ik de drank uit mijn leven zou verbannen hoefde ik er niet meer mee te vechten. Dat inzicht was een enorme opluchting. De nederigheid die ik voelde op dat moment ten aanzien van de drank, die is nooit meer verdwenen. Ik heb vanaf dat moment geen druppel meer gedronken.

Maar daarmee was ik er nog niet. Er was immers een reden dat ik dronk. Voor mij was het een vlucht uit de werkelijkheid, een manier om met nare emoties te dealen of om te ontladen. Ik moest leren om dit op een gezonde manier te doen. Door mijn drankgebruik was ik mezelf helemaal kwijt geraakt. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Daarnaast werd ik achtervolgt door schaamte- en schuldgevoelens voor wat ik had gedaan in de periode dat ik dronk. Ik moest leren om ondanks mijn verleden toch vrede te krijgen met mezelf en opnieuw van mezelf te gaan houden. Ik had met mijn verslaving veel mensen pijn gedaan en wilde de band met hen herstellen. Het 12 Stappenprogramma helpt mij om te werken aan mijn herstel en mijn verleden een plek te geven.

De bijeenkomsten van AA doen mij enorm veel goed. Het contact met lotgenoten laat me zien dat ik niet alleen ben. Er is een plek waar ik open en eerlijk kan zijn over de duistere kant van mijn verslaving en me niet mooier hoef voor te doen dan ik ben. Ik word begrepen, geaccepteerd en niet veroordeeld. Ook ervaar ik ontzettend veel warmte tijdens de meetings. Het voelt goed om tijdens een meeting ook van waarde te kunnen zijn voor anderen, door mijn ervaring te delen en naar anderen te luisteren. We begrijpen van elkaar hoe een verslaving werkt en hoe een verslaving jou en je leven volledig over kan nemen.

 Mijn verslaving is een deel van mij en neemt mij over als ik hem de ruimte geef. Als mijn verslaving de macht heeft dan ben ik een verschrikkelijk mens. Maar zo lang ik niet drink, heeft de verslaving geen macht over mij. Dan kan ik gewoon het mooie mens zijn dat ik ben. Ik weet nu dat ik mijn verslaving heb en niet ben. Ik kan er mee leren om gaan, zoals je leert omgaan met een ziekte of handicap die je met je meedraagt.

Heel soms denk ik wel eens met weemoed terug aan de roes en de onoverwinnelijkheid die ik kon voelen als ik gedronken had. Maar ik realiseer me heel goed, dat die gevoelens niet echt zijn, dat ze niet van mij zijn, maar opgewekt worden door een chemisch middel. Als ik nu geluksmomenten ervaar dan zijn ze echt. Daardoor leer ik mezelf steeds beter kennen, weet ik wat mij oprecht geluk schenkt. En nu kan ik luisteren naar mijn gevoel om te ontdekken wat ik nodig heb in mijn leven om gelukkig te zijn. Dat maakt dat mijn leven zoveel betekenisvoller en waardevoller is geworden nu ik nuchter ben.

Ik kan weer genieten van het leven en zie de toekomst zonnig tegemoet. En dat gun ik iedereen die lijdt aan een verslaving, want een lijdensweg is het zeker.

Verhaal van "G" - Augustus 2024

Heb je zelf een verhaal wat je (anoniem) met ons wilt delen of zelf hier wilt publiceren? Graag!
Vul het contactformulier in of stuur een mailtje en we nemen z.s.m. contact met je op!

Is het verhaal van G misschien herkenbaar voor je? Ben je na het lezen overtuigd dat het ook voor JOU het beste zou zijn om iets aan je alcoholgebruik te doen?? Neem dan contact op met AA Nederland of bel eerst je eigen huisarts voor een gesprek. Vaak kan hij/zij al veel meer voor je betekenen dan je zelf zou denken.