"MH" - Man, 43jr.

Mijn verhaal begint 9 maanden voor mijn geboorte.

Mijn moeder was een getraumatiseerde vrouw. Ze had een verschrikkelijke jeugd van verwaarlozing en misbruik. Ze kwam uit een koud gezin. Als 6 jarige werd ze door haar moeder in een internaat geplaatst. Gezinsliefde kende ze niet dus op latere leeftijd leefde ze in de kroeg. Van glas naar glas, van man naar man en toen ontstond ik. Ik leerde dus al drinken toe ik nog in de buik zat. Bij mijn geboorte zag mijn moeder in dat ik geen goed leven bij haar zou kunnen krijgen. Ze stond er alleen voor. Geen verantwoordelijke vader, geen of weinig geld. Ze liet me achter in het ziekenhuis en daar bracht ik veel tijd door.  Ik leerde dus vroeg drinken en vroeg op mezelf te zijn.

Na enkele maanden nam mijn tante me in huis en kreeg ik toch een mooie jeugd. Een vrije jeugd, op een boerderij in België. Ik ging naar school en had veel andere kinderen om me heen. Maar ik voelde me altijd anders. Ik leefde in mezelf, sprak met denkbeeldige vrienden. Fantasiewerelden hielden me bezig. Ik kon de hele dag bezig zijn met dieren. Wat een avonturen maakte ik mee! Elke dag opnieuw. En dit patroon maakte me best wel onzeker bij leeftijdsgenoten. Vrienden maken en nieuwe mensen leren kennen, dat was niet echt weggelegd voor mij. Mijn biologische moeder zag ik nooit, gelukkig was mijn tante een volwaardige moeder voor mij.

In mijn tienerjaren begon ik af en toe te drinken. Ik zag bij familiefeesten dat drank de boel gezellig maakte. Grappen, gieren en grollen. Dat wou ik ook! In mijn tijd had je nog blikjesautomaten langs de weg of de winkel met bier erin. Dus ik kon zonder veel problemen bier kopen op mijn 14de. Ik voelde me dan euforisch en zeker van mezelf. Ik dronk de onzekerheid weg. Door mijn tienerjaren heen kon ik meer en meer op. En mijn fantasie had ook geen grenzen. Ik leefde nog steeds veel in mezelf.

En toen ik ging studeren was drank en feestjes heel normaal. Ik werd meer open naar anderen, maakte wat vrienden. Ik ging naar drankfeestjes: zingen en zuipen. Ik merkte wel dat altijd alles op moest. Ik kon het niet hebben als er nog wat over was. Het moest op.
Ik studeerde af en ging werken.

Toen ik 23 was, ging ik op mezelf wonen. Ik verhuisde van België naar Nederland. Een enorme uitdaging voor mij. Nieuwe mensen, nieuwe omgeving. Maar ik leerde  na enige tijd mijn huidige vrouw kennen. Drank werd minder belangrijk en er brak een rustige tijd voor mij aan.

Ik was goed in mijn werk en dat werd beloond. Ik kreeg meer verantwoordelijkheden en ik werkte veel en deed dit heel graag. En ik was er goed in! Ik stelde wat voor. Als ik thuis was, dan was ik die rustige anonieme man.

Drank was nooit helemaal weg en ik dronk heel vaak met mate. Soms dronk wel wat meer tijdens feestjes. Het bleef me verbazen dat ik vaak als enige “minder” dronken overbleef op feestjes.

We kregen 14 jaar geleden een dochter. Wat een moment! Ik wilde haar alle liefde geven. Ik wilde die goede vader zijn. Een goede man die voor z’n gezin opkwam.

Het gezinsleven gaf me wel veel uitdaging en stress. En mijn werk bleef doorgaan. Ik werd geleefd. Het was me allemaal teveel en om stoom af te blazen begon ik weer wat meer te drinken. Eerst in het weekend en tijdens vakantie. Later kwamen daar de doordeweekse dagen bij.

Zo ontstond er binnen enkele jaren een patroon. Opstaan – werken – drank halen – drinken – slapen.
Mijn vrouw werkte ook veel en ging heel vaak vroeg naar bed. Dus zo kon ik een dubbelleven leiden. Ik dronk heel matig bij mijn gezin en eenmaal als zij naar bed gingen, dan zette ik de drankkraan open. De hoeveelheden werden meer en meer.

Dit maakte van mij een waardeloze man en vader. Ik was er wel maar ook weer niet. Mijn vrouw regelde alles thuis en met mijn dochter. School, sporten etc. Ik zei tijdens onze gesprekken alleen maar ja en nee. Ik was alleen maar aan het wachten tot ze sliepen zodat ik los kon gaan.

Mijn dochter vond het geweldig om met mij in bed te liggen en voorgelezen te worden. Een prachtig vader – dochter moment maar nu schaam ik me diep. Ik probeerde er onderuit te komen, of me er snel doorheen te werken. Snel voorlezen en haar te bed leggen. Ook het spelen en voetballen met haar was maar lastig voor mij. Moest dat allemaal??

Elke dag was mijn hoogtepunt de late avond. Drinkend muziek luisteren, film kijken, series kijken of wat gamen. En de volgende dag geen idee meer hebben wat ik die avond precies gezien had. Black-outs kwamen meer voor en soms haalde ik het bed gewoon niet. En natuurlijk elke ochtend weer in de auto het land rondrijden voor werk.

Corona kwam, dit was voor mij een heel drukke tijd. Ik zit in de PCR business en werkte nog meer om alles rond te krijgen. En dus begon ik nog meer te drinken. Ik begon in de weekenden vroeg in de  ochtend te drinken. Door de weeks gebeurde het zeker meerdere malen dat ik in de auto naar het werk ook al wat op had.

Ik wist dat ik een probleem had, meerdere jaren al maar nu kon ik dit dubbelleven niet meer overeind houden. Ik kon zeker toegeven aan mezelf dat ik verslaafd was, maar niet aan een ander. De ontkenning richting de buitenwereld hield mijn verslaving  in stand. Mijn vrouw begon meer vragen te stellen. Waarom ben je zo “vermoeid”? Drink jij niet wat veel? Zijn die blikken nu al op? Liegen en bedriegen, dat kon ik goed en ik bleef de twijfel laten bestaan. Voor elke fles die mijn vrouw zag , stonden er 2 elders op een verstopplek.

De situatie was onhoudbaar voor mij. Hoe kon ik al die leugens in stand houden? En op een zomerdag, nu 3,5 jaar geleden was ik rond een uur of 4 ’s middags bezopen. Ik was te ver gegaan die dag en ik kon het niet meer verbergen. De bom barste bij mij. Ik vertelde hoe erg mijn drankprobleem was en dat ik niet kon stoppen. Zielig, zielig, help me! Mijn vrouw was kwaad en verdrietig en dwong mij hulp te zoeken.

De huisarts schakelde een verslavingsorganisatie in maar de wachttijd was 3 maanden. Dus ik bleef doorgaan in de oude stijl. Nog meer liegen, nog meer verstoppen en dat monde uit in een nieuw “dieptepunt”. Het pizza incident waarbij ik (bezopen) samen met een mijn dochter een pizza ging eten bij de lokale pizzatent. Ik vond het nodig om daar ook nog wijn te nuttigen en dus kwam ik niet meer thuis. Ik kon gewoon niet meer op mijn benen blijven staan, laat staan fietsen. Mijn vrouw was die avond uit met vriendinnen en ik werd door omstaanders huis gebracht. Mijn dochter was in alle staten en de mensen die mij thuis gebracht hadden vonden het niet verantwoord om mijn dochter alleen te laten bij mij. Gevolg: politie, schoonouders en veilig thuis.

Nu viel mijn ontkenning weg. Ik kon het niet meer ontkennen aan de buitenwereld. Ik schaamde me dood maar tegelijk voelde ik me opgelucht. Mijn dieptepunt was uiteindelijk ook mijn hoogtepunt. Een last viel van mijn schouders. Ik hoefde niet meer te liegen. Ik gaf me over aan de verslavingszorg toen ik uiteindelijk aan de beurt was bij die instantie. Zij werkte niet met het 12 stappen model. Na enkele maanden lukte het mij om een periode nuchter te blijven. Mede ook door wat farmaceutische middelen en een flinke dosis wilskracht. 1 van de therapieën was een groepstherapie. Ik wist meteen dat dit iets voor mij was. Lief en leed met elkaar delen. Ik ging op zoek naar een AA groep in Helmond en kwam dus bij de AA regio Helmond terecht.

Toen zij begonnen over de eerste stap, toen dacht ik dus: die heb ik al gezet, in de pocket!

Stap 1: Wij erkenden dat we machteloos stonden tegenover Alcohol – dat ons leven stuurloos was geworden.

Helaas bleek enkele weken later, tijdens een lange buitenlandse reis voor mijn werk, dat ik zeker nog niet zover was. Ja: ik erkende (ontkennen kon niet meer) maar de machteloosheid en stuurloosheid?? Ik dacht er eentje te kunnen drinken en ik bleef maar (1) glaasjes drinken gedurende 3 dagen!
Ik was 10 maanden nuchter en ging na die periode weer naar 0 dagen.

Ik kwam echt tot het besef dat ik machteloos was tegenover alcohol. Mijn leven wordt stuurloos wanneer ik drink. Het blijft nooit bij 1 glaasje.

Ik bleef komen bij deze AA groep en hier kon ik een stevige basis leggen. Ik leerde een “hogere macht” te gebruiken.
Ik leerde dat ik mijn proces niet alleen kon doen en dat mijn gezond verstand alleen kon terugkomen door nuchter te zijn. Ik gaf me over aan het AA programma en besefte dat ik van “niet meer kunnen drinken” naar “niet meer willen drinken moest”. Ik heb het zo vaak geprobeerd om alles alleen te doen. Mijn ego zat me echt in de weg  (stap 2 en 3).

Ik begon aan mezelf te werken en ik blijf hiermee doorgaan. Om te doorgronden waar ik mezelf kan verbeteren. Om te kijken waar mijn valkuilen zijn. Is dit een makkelijke weg? Nee zeker niet.

Dit jaar was ook geen makkelijk jaar. Ik besefte (te laat) dat ik werk als verslaving had en alcohol had vervangen door werk. Gevolg: een burn-out. Maar ik bleef naar de AA gaan. Want een AA groep maakt je completer.

Ik kan nu echt zeggen dat de AA mij een beter mens heeft gemaakt. Een flinke dosis nederigheid heeft me goed gedaan. Hierdoor heb ik ook bepaalde ambities laten varen, zeker op werk gebied. Mijn gezin staat op plek 1. Een betere vader worden, een betere echtgenoot, dat is nu veel belangrijker. Een betere werk – gezin balans.

Samen met God bewandel ik nu een beter pad. Een pad dat me van de alcohol weg houdt. Een positief pad. Persoonlijke groei is wat me nuchter houdt, nu ruim 2 jaar. Met de nodige uitdagingen maar met veel minder angst.

“Je kunt alleen behouden wat je hebt door het weg te geven”.
Ik ben een actief (service) lid van onze AA groep. Elkaar helpen in de AA is een belangrijke hoeksteen in mijn leven geworden.

Nuchterheid is het begin. De rest komt hier uit voort. Alleen door nuchter te blijven kan ik mezelf helpen en blijven groeien. Met ups en downs gaan we door.

Verhaal van MH - Dec 2022 / Updated Nov 2024.

Heb je zelf een verhaal wat je (anoniem) met ons wilt delen of zelf hier wilt publiceren? Graag!
Vul het contactformulier in of stuur een mailtje en we nemen z.s.m. contact met je op!

Is het verhaal van MH misschien herkenbaar voor je? Ben je na het lezen overtuigd dat het ook voor JOU het beste zou zijn om iets aan je alcoholgebruik te doen?? Neem dan contact op met AA Nederland of bel eerst je eigen huisarts voor een gesprek. Vaak kan hij/zij al veel meer voor je betekenen dan je zelf zou denken.